Het hoge aantal stemverklaringen in de raad belemmert de Rotterdamse democratie, schrijft John Bijl van daag in NRC.
Quizje: hoe kan een raadsvergadering waar zes uur spreektijd voor is uitgetrokken tóch veertien uur duren? Hint: het zit niet in de pauzes of geleuter maar in een vergaderprocedure die raadsleden én het raadsdebat in de weg zit.
In Rotterdam geldt de rare regel dat alleen stemverklaringen niet afgaan van de vastgestelde spreektijd. Steeds meer raadsleden weten die maas in de wet te vinden. Gemiddeld wordt bij de helft van de agendapunten de spreektijd met vier à vijf zinnen per fractie uitgebreid.
Belangrijker is, dat andere raadsleden niet op zo’n stemverklaring in kunnen gaan, terwijl raadsvergaderingen juist daarvoor zijn bedoeld. Reacties, tegenwerpingen en als het een beetje mee zit door interferentie nieuwe ideeën opdoen zijn de essentie van het politieke debat. Een stemverklaring hou je alleen als je argumenten geen vat meer hadden op het debat en is per definitie een verliesbeurt.
De oplossing is simpel. Laat de stemverklaring tellen als reguliere spreektijd. Dan is de lol van het houden van deze preken voor eigen parochie er snel vanaf. Want zelfs in seculier Nederland hebben we er daarvan al genoeg.
Een versie van dit artikel verscheen op 26 juni 2015 in NRC.