‘Óf dom, óf een rotstreek’

Een wethouder die trots een hengel uitwerpt, terwijl zijn collega net een campagne is gestart om hengelen te ontmoedigen: het overkwam de Haagse politiek afgelopen week. CDA-wethouder Hilbert Bredemeijer bezocht een hengelsportvereniging, prees publiekelijk het belang van de vissport en deelde trots een foto op sociale media. Daarmee ging hij lijnrecht in tegen de campagne van coalitiegenoot Partij voor de Dieren, waarin hengelen juist als dierenleed wordt gepresenteerd.

Volgens John Bijl, directeur van het Periklesinstituut, is de situatie helder: ‘Bredemeijer zou in theorie niet van de campagne kunnen weten, maar dan heeft hij zijn werk ook niet op orde. Als dit een bewuste actie is, vind ik zijn positie in het college van burgemeester en wethouders onhoudbaar. Het is dus óf dom óf een rotstreek van een onbetrouwbare collega.’

De kwestie raakt aan meer dan alleen het wel of niet vissen. Het gaat om de geloofwaardigheid van politieke samenwerking. ‘Het kan zijn dat hij het niet wist, maar hij had het wel móeten weten’, aldus Bijl. ‘Als hij het wel wist, is het een achterbakse streek.’

Coalitieafspraken vormen de ruggengraat van het dagelijks bestuur. Niet alleen op grote dossiers, maar juist ook op symbolische kwesties. ‘Zulke afspraken zijn niet vrijblijvend’, zegt Bijl. ‘Als een wethouder daar openlijk van afwijkt, beschadigt hij niet alleen de samenwerking, maar ook het vertrouwen van de raad en de kiezer.’

Dat de Haagse coalitie al vaker met interne wrijving te maken had, maakt deze situatie extra precair. Maar volgens Bijl maakt dat de verantwoordelijkheid van individuele bestuurders des te groter: ‘In een collegiaal bestuur is het niet genoeg om je eigen portefeuille te kennen. Je moet ook weten wat je collega doet – en daar naar handelen. Politieke trouw mag dan misschien een ouderwets woord zijn, maar het is wel waar het in een college op aankomt.’