Wethouder waar je op kunt bouwen

‘Er is niet zo’n grote koersverandering,’ zegt wethouder Johan Coes. Vol glas water in de rechterhand, linkerhand rondzwaaiend om zijn woorden te onderstrepen en een afstand tot het spreekgestoelte die duidt op zelfvertrouwen. De wethouder licht vanavond zijn aanscherping van de lokale woonagenda toe. Het gaat hem goed af — maar de vraag of hij met deze lofrede op zijn eigen beleid de raad van Wierden wel bedient, mag ook wel eens worden gesteld.

Wonen, wonen, wonen. Bouwen, bouwen bouwen. Het bouwen van huizen, aanpassen van bestaande woningvoorraad en het bijkomende verduurzamen ervan ligt op iedere bestuurslip. Niet raar dus dat de gemeenteraad van Wierden een aanscherping van het huidige beleid bespreekt. 

Die gaat voor niet iedereen ver genoeg. ‘Er verandert niks,’ vindt Jan-Willem Timmerman (ChristenUnie). ‘Inzetten van onderzoek, beleid opstellen, nadere verkenning en eind van dit jaar wordt de woonagenda opnieuw herijkt,’ leest hij de maatregelen voor. ‘Dat geeft niet echt het idee van daadkrachtig doorpakken.’

Rita Ekkelenkamp (VVD) maakt zich zorgen hoe vraag en mogelijk aanbod op elkaar aan te passen. ‘Het wordt een uitdaging,’ denkt ze. Het grote verschil tussen de vraag naar goedkope woningen voor bijvoorbeeld starters en het aanbod van vooral dure bouw baart ook Martin Braamhaar (CDA) zorgen. ’Hoeveel woningen staan er gepland om de onbalans in balans te krijgen?’ vraagt hij. Alfons Woolderink (Nieuw Enter Wierden) is het er mee eens. ‘We moeten goedkopere woningen bouwen.’ Met een motie wil hij de raad beter geïnformeerd krijgen over welke woningen er nodig zijn.

‘Als het moet zal ik lagere overheden dwingen zei minister Van Veldhoven,’ begint Roselien Slagers (Platform Progressief Wierden). ‘En dan begrijp ik niet waarom het hier nog zo lang moet duren.’ Ze vraagt zich hardop af of er nu wel gebouwd gaat worden. Ook met haar motie wil ze de woningbehoefte beter in kaart brengen.

In een krap halfuurtje heeft de gehele raad een duidelijk zetje gegeven. Men wil weten hoe deze aanscherping gaat helpen huizen te bouwen. Maar wethouder Coes lijkt het niet te deren. ‘In 2017 zijn er 15 woningen gerealiseerd, in 2018 67 en in 2019 zijn het er 133 geweest,’ somt de wethouder op. ‘Als u dat geen daadkracht noemt, waar hebt u dan de ogen zitten?’ vraagt hij. Ook de interruptie dat die woningen voortvloeien uit eerder beleid brengt Coes niet van zijn stuk. Gedetailleerd brengt hij in kaart wat hij wél heeft gedaan. ‘Gaat u mij nou niet vertellen dat we ondernemers niet gefaciliteerd hebben.’

Rijksbeleid, PFAS en alle andere belemmeringen liggen volgens de wethouder aan de vertraging ten grondslag. Vlot en zelfverzekerd rijgt hij het ene beleidsstukje aan het andere waarbij hij geen partner, ondernemer en initiatiefnemer onbenoemd laat. Ook over de inmiddels drie moties die de raad heeft ingediend heeft de wethouder geen goed woord over. Die zijn overbodig. ‘Als u ze aanneemt komen we bij u terug wat het kost aan ambtelijke capaciteit,’ waarschuwt de wethouder, al zou je dit ook als een dreigement kunnen vatten.

Maar liefst driekwartier heeft Coes nodig voor zijn toelichting. Eigenlijk alleen het gevoel van urgentie dat de raad uit, slaat hij over. En daarmee hun roep om gevoel grip op het beleid te krijgen.

Wellicht doet deze raad er goed aan ook artikel 169 van de Gemeentewet erbij te halen. ‘Het college geeft de raad alle inlichtingen die hij voor de uitoefening van zijn taak nodig heeft.’ Om tot de ontdekking te komen dat het ook wel eens een goed idee is de raad vóóraf mee te nemen in je denkwijze. En dat het niet betekent dat je elk gevoel van de raad zijn werk te willen doen moet doodmeppen met details.

Deze column verscheen op 8 maart 2020 bij Binnenlands Bestuur.