Coalitie-dieren

‘Er zijn twee moties ingediend met betrekking tot de dierenambulance,’ opent burgemeester Bas van den Tillaar. Beide moties proberen vanavond het ziekendierenvervoer te behouden. ’Ik begin bij de motie van de oppositie,’ zegt de burgemeester. Meestal is dat geen goede voorspellende waarde voor een keurig debat waar fracties op elkaar ingaan.

Net voor die behandeling hield dierenambulancedirecteur Nita Kramer een laatste pleidooi voor het behoud van de dienst. ‘Precies zes jaar geleden startte ik met de gemeente het gesprek over een vergoeding voor de dierenambulance,’ zei ze. Nu komt de dierenambulance het geld tekort en wil men de dienstverlening per komende maandag al beëindigen.

‘Het college heeft het laten gebeuren door de subsidieaanvraag van de dierenambulance af te wijzen, zegt Frances Oreel (PvdA) als eerste. ‘Ik heb daar moeite mee.’ Volgens Oreel had het college éérst de raad moeten pijlen. Met een motie probeert ze de 5.000 euro voor dit jaar en de iets meer dan 10.000 euro jaarlijks erna tóch gefinancierd te krijgen.

‘Wij zouden ook graag zien dat de Dierenambulance doorgaat,’ zegt Holger van Heek (LPV). Hij dient, samen met de fracties van Partij Souburg-Ritthem (PSR), de LPV, GroenLinks en anderen, een motie in die de wethouder voorstelt nog eens met de dierenambulance in gesprek te gaan. 

Geld heeft-ie er niet voor over. ‘Wij vinden dat de dierenambulance in het particuliere domein thuishoort,’ zegt Van Heek. Sportverengingen en de reddingsbrigade doen het ook met eigen geld, merkt Van Heek op. Wethouder Els Verhage valt hem bij. ‘Het vervoer van zieke dieren is geen wettelijke taak van de gemeente,’ zegt ze. En dus hoeft de gemeente het niet te doen, redeneert Verhage. Daarnaast heeft de dierenbescherming, die het vervoer uitvoert, zélf een aardige kas.

‘Volgens die logica zou je ook gratis je boodschappen bij de Aldi op moeten kunnen halen, want die hebben ook privé-vermogen,’ reageert Ruud Kleefman (POV). Gek genoeg kijkt niemand op bij deze bespotting van het argument, een reductio ad absurdum in retorische vaktermen.

Zonder portemonnee heeft een gesprek geen zin, redeneert Kleefman over de motie van zijn LPV en anderen. ‘Is alles in die zes jaar nou niet al besproken?’ vraagt ook Coen Bertijn (CDA) zich af. ‘Wethouder Verhage had zich vorige periode als raadslid in protest af laten voeren als dit zou gebeuren,’ schampert Coen van Dalen (ChristenUnie). ‘Iedere inwoner moet dus zelf maar gewonde dieren in een theedoek wikkelen,’ oreert Lilian Janse (SGP) verder. ‘Jammer als u gepikt of gebeten wordt.’

‘Laten we bij het gesprek er dan voor zorgen dat de wethouder in ieder geval genoeg heeft om dit jaar te financieren,’ stelt Janse voor. Maar door al het retorisch getoeter lijkt de toenadering die Janse aanbrengt, maar ook Bertijn en Kleefman eerder, niet meer op te vallen.

‘Ik probeer me in te denken hoe u de motie wil financieren,’ vraagt Rijnco-Jan Suurmond (PSR). ‘Dus als er wel dekking is, steunt u de motie wel?’ vraagt Pim Kraan. ‘Nee,’ antwoord Suurmond haast verbolgen, ‘mijn bijdrage ging er niet om dat u mij zou overtuigen.’ 

Helaas slaakt slechts alleen uw mystery burger een zucht bij die absurde opmerking. Blijkbaar is men het op deze publieke tribune gewend geraakt dat men met een raadsdebat kloven vergroot in plaats van samen beleid maakt. Bij de stemming stemt de coalitie voor de eigen motie, die het daarmee dus haalt. De motie van de oppositie, hoe verrassend, sneuvelt.

Als directeur Kramer van de dierenbescherming na afloop van het debat de zaal uit snelt, weet wethouder Verhage niet hoe snel ze achter haar aan kan schieten. Om vervolgens in gesprek gaan. In die zin is de motie van de coalitie uitgevoerd. Maar dat is dan ook alles wat dit debat der onbeweeglijken heeft opgeleverd.  

Deze column verscheen op 16 september 2019 bij Binnenlands Bestuur.